Pakistan ☺

Pakistan, Islamska Republika Pakistanu   – państwo w południowej części Azji, położone nad Morzem Arabskim, ze stolicą w Islamabadzie.
Skład narodowościowy: Pendżabczycy (48%), Sindhowie, Beludżowie, Pasztuni, uchodźcy z Afganistanu. 

 

Geografia 

Większe miasta: Karaczi, Lahaur, Faisalabad, Rawalpindi, Peszawar, Kweta, Multan, Bahawalpur, Sakkhar, Hajdarabad
Długość granic wynosi 6 774 km w tym z:
Indiami 2 912 km
Afganistanem 2 430 km
Iranem 909 km
Chińską Republiką Ludową 523 km
wybrzeże morskie 1 046 km
Najwyższy punkt: K2 8 611 m n.p.m., najniższy punkt Ocean Indyjski 0 m
Podział administracyjny: 4 prowincje, 1 terytorium stołeczne i 1 terytorium plemienne. Pakistan rości pretensje do terytorium Dżammu i Kaszmir – spornego z Indiami; spór o ten obszar od lat 50. XX wieku stanowi zarzewie poważnego konfliktu międzypaństwowego. Z powodu tych roszczeń statystyka pakistańska podaje większy obszar państwa – 896 145 km².
Główne rzeki Pakistanu to:
Indus
Satledź 

Mapa Pakistanu

Religia

Islam: 96,08%
Chrześcijaństwo: 2,29% (Protestantyzm: 1,59%, Katolicyzm: 0,7%)
Hinduizm: 1,5%
Bahaizm: 0,06%
W Pakistanie istnieje "Ustawa o bluźnierstwie" - dokument, który ma na celu zachowanie szacunku dla Allaha, Mahometa i Koranu. 


Podział administracyjny

Pakistan dzieli się na:
Prowincje:
Beludżystan
Chajber Pachtunchwa
Pendżab
Sindh
Terytoria:
Stołeczne Terytorium Islamabadu
Terytoria Plemienne Administrowane Federalnie
Pakistański obszar Kaszmiru dzieli się na:
Azad Dżammu i Kaszmir
Gilgit-Baltistan


Historia

Pakistan odłączył się od brytyjskich Indii w 1947. Pomysł utworzenia państwa o takiej nazwie przypisuje się Choudrze Rahmatowi Alemu, który utworzył ją od pierwszych liter nazw prowincji: Pendżab, Afgan, Kaszmir i Sind oraz końcówki nazwy Beludżystan. Drugim wytłumaczeniem tej nazwy jest jej zakorzenienie lingwistyczne w języku urdu, w którym słowo pakistan oznacza "kraj czystości".
Gdy Brytyjczycy zorganizowali na przełomie 1945 i 1946 wybory do władz ustawodawczych, Liga Muzułmańska zdobyła większość w rządach Bengalu i Sindu, zaś w Pendżabie utworzyła rząd koalicyjny. Tym samym roszczenia muzułmanów do stworzenia państwa islamskiego stały się uzasadnione. W 1947 ostatni wicekról Indii, lord Louis Mountbatten, opracował plan, na podstawie którego kolonia brytyjska podzielona została na dwa suwerenne państwa: Indie i Pakistan, który otrzymał następujące prowincje: Bengal, Pendżab, Sind, Beludżystan oraz Północno-Zachodnią Prowincję Graniczną.
14 sierpnia 1947 Pakistan uzyskał niepodległość (do 1956 jako dominium brytyjskie z generalnym gubernatorem reprezentującym brytyjskiego monarchę; w 1956 proklamowano republikę), jednak kwestią sporną między tym krajem a Indiami zostały trzy księstwa: Dżanagadh, Hajdarabad oraz Kaszmir. Zostawiono im czas na przeprowadzenie plebiscytu, lecz władcy tych małych księstewek, licząc na uzyskanie znacznej autonomii, zwlekali z przeprowadzeniem referendum. W Dżanagadh oraz w Hajdarabadzie władcy byli muzułmanami, zaś cała ludność była hinduska, toteż po upływie czasu przeznaczonego na plebiscyt Indie wkroczyły do tych księstw ze swoimi wojskami, co zostało oprotestowane przez Pakistan na arenie międzynarodowej. W Kaszmirze sytuacja była odwrotna, ludność była głównie muzułmańska, zaś sfery rządzące były religii hinduskiej. Hari Singh, maharadża rządzący w Kaszmirze, nie chciał przyłączać się do żadnego z państw: w Indiach jego władza zostałaby znacznie uszczuplona, zaś w Pakistanie mogłoby dojść do zamieszek na tle religijnym.
Jesienią 1947 wybuchała rewolta o podłożu religijnym, do Kaszmiru wkroczyły pathańskie plemiona z Pakistanu, więc maharadża Singh zmuszony był poprosić o pomoc Indie. 26 października podpisał on akt wstąpienia Kaszmiru do Indii. Pakistan nie uznał faktu przyłączenia się Kaszmiru do Indii. Muhammad Ali Jinnah, przywódca Pakistanu zwrócił się z prośbą do lorda Mountbattena o mediację. Louis Mountbatten poprosił Singha o przeprowadzenie plebiscytu wśród ludności, jednak maharadża tę prośbę odrzucił. W ten sposób zaczął się konflikt indyjsko-pakistański, trwający do dziś.
W 1966 stolica została przeniesiona z Karaczi do Islamabadu.
26 marca 1971 Pakistan Wschodni odłączył się tworząc niepodległy Bangladesz. W latach 1971-1977 premierem Pakistanu był Zulfikar Ali Bhutto, jednak w wyniku zamachu wojskowego został odsunięty od władzy, uwięziony, skazany na śmierć i stracony. Przez pewien czas premierem była córka Bhutto – Benazir Bhutto, ale także ona została oskarżona o nadużycia i odsunięta od władzy przez swojego następcę. W 1998 roku opuściła Pakistan i udała się na emigrację do Dubaju. W 2004 doszło do wybuchu konfliktu w północnych regionach kraju, gdzie armia zmagała się z talibami. Prezydent Pervez Musharraf objął władzę po bezkrwawym zamachu stanu w grudniu 1999. Benazir Bhutto do kraju powróciła po 9 latach, w październiku 2007, w związku z przygotowywaniem Pakistańskiej Partii Ludowej do wyborów parlamentarnych. 27 grudnia 2007 w Rawalpindi podczas wiecu kończącego kampanię wyborczą została zastrzelona przez zamachowca samobójcę, który następnie wysadził się w powietrze zabijając kilkanaście osób.
Wybory parlamentarne odbyły się 18 lutego 2008 w trakcie kryzysu politycznego, wywołanego śmiercią Benazir Bhutto. Najwięcej głosów zdobyły Pakistańska Partia Ludowa i Pakistańska Liga Muzułmańska Nawaz (PML- N), której liderem jest Nawaz Sharif, wyraźnie wyprzedzając dotychczas rządzącą Pakistańską Ligą Muzułmańską (PML-Q) wspierającą Perveza Musharrafa. 18 sierpnia 2008 Pervez Musharraf zrezygnował z pełnienia funkcji prezydenta Pakistanu. 6 września 2008 Asif Ali Zardari, wdowiec po Benazir Bhutto, został wybrany trzynastym prezydentem głosami większości pakistańskiego Kolegium Elekcyjnego.