Bahrajn, Królestwo Bahrajnu – państwo położone w Azji na archipelagu w Zatoce Perskiej. W roku 1971 uzyskało niepodległość. Od lat 30. XX wieku wydobywa się tam ropę naftową, a uzyskane dochody inwestuje na miejscu. Od 2002 roku emir Bahrajnu używa tytułu "król".
Pochodzenie nazwy
Po arabsku bahrani oznacza “dwa morza”. Nazwa może wskazywać na dwa źródła wody, słodką wodę źródlaną i słoną morską, lub też na części Zatoki Perskiej na północ i południe od wyspy.
Geografia
Państwo Bahrajnu zajmuje wyspę Bahrajn i kilkanaście mniejszych przybrzeżnych wysp i wysepek. Bahrajn jest krajem wybitnie nizinnym, pokrytym pustyniami i miejscami słonymi bagnami. Najwyższy punkt: Jabal ad Dukhan 122 m n.p.m., a linia brzegowa liczy 161 km. Państwo to leży w strefie klimatu zwrotnikowego suchego, cechującym się typowymi warunkami pustynnymi. Bardzo uboga szata roślinna (zasobna jedynie pod względem gatunkowym) i zwierzęca. Brak stałych rzek, istnieją za to bogate źródła wód artezyjskich.
Historia
W czasach przedislamskich i we wczesnym okresie muzułmańskim nazwę Bahrajn odnoszono do wybrzeża Półwyspu Arabskiego znanego jako Al-Hasa (obecnie Al-Ahsa). Archipelag Bahrajn był wymieniany przez geografów perskich, greckich i rzymskich jako ośrodek handlu i połowu perłopławów. Pierwsze ślady osadnictwa na terenie Bahrajnu datowane są III tysiąclecie p.n.e. Bahrajn w czasach starożytnych był dobrze prosperującym ośrodkiem handlu morskiego między Mezopotamią, a doliną Indusu. Wraz z powstaniem islamu, Bahrajn jak cały Półwysep Arabski bardzo szybko dostał się pod panowanie tejże religii.W VII w. część plemion pochodzących od Lachmidów wystąpiła przeciwko kalifatowi arabskiemu. Po rozbiciu rebeliantów Bahrajn został włączony do kalifatu, ale praktycznie pozostał niezależny. W VIII w. Bahrajn znalazł się we władaniu charydżytów, a w X w. karmatów, którzy w 930 roku splądrowali świątynię Al-Kaabę i zabrali do Bahrajnu Czarny Kamień (kamień ten pozostawał w ich rękach do 950 roku). W XII w. Bahrajn znalazł się w strefie wpływów Kajsarytów z wyspy Kajs, a następnie Persów. W roku 1235 archipelag i Al-Katif zostały zajęte przez wojska władcy Farsu, jednak już w 1253 roku odzyskały niezależność.Do roku 1521 Bahrajn znajdował się pod panowaniem władców muzułmańskich, następnie obecny Bahrajn został opanowany przez Portugalczyków. W 1602 roku Portugalczycy zostali wyparci z Bahrajnu przez perskiego szacha Abbasa I, który powierzył rządzenie Bahrajnem plemionom arabskim z wybrzeża perskiego.W 1783 roku Bahrajn został zdobyty przez ród Al-Khalifa (z plemienia Al-Utub z Półwyspu Arabskiego), który do dziś jest rodem panującym. Od początku XIX w. umacniały się wpływy Wielkiej Brytanii (kolonializm). W 1820 roku zawarto układ pokojowy o ochronie i handlu morskim (Bahrajn był jednym z ośrodków piractwa i handlu niewolnikami tzw. Wybrzeża Piratów). W XIX w Bahrajn znajdował się pod kontrolą Korony Brytyjskiej, a pretensje wobec wyspy rościł sobie także Iran.Od roku 1932 historia Bahrajnu przybrała inny obrót. Bahrajn rozpoczął wydobycie ropy naftowej. W 1958 roku Bahrajn zawarł układ o granicach morskich z Arabią Saudyjską, a do 1968 roku Bahrajn pozostawał w składzie Federacji Emiratów Arabskich. Jednak wskutek braku uzgodnień w sprawach konstytucji i finansów 14 sierpnia 1968 roku ogłosił niepodległość. Dzięki zyskom z handlu ropą naftową, Bahrajn bardzo szybko rozwinął swoją gospodarkę. Widocznym przykładem jest tutaj m.in. nowoczesna zabudowa miejska. 15 sierpnia 1971 roku został podpisany nowy układ z Wielką Brytanią, który anulował poprzednie traktaty i oznaczał przywrócenie pełnej niepodległości. Szejk Isa przyjął tytuł emira. Rada Państwa została przekształcona w Radę Ministrów, premierem został brat władcy Khalifa Ibn Salman.W kwietniu 1986 roku wybuch konflikt między Bahrajnem a Katarem o wyspę Faszt ad-Dibal stanowiącą terytorium sporne. Bahrajn poparł sankcje ONZ przeciwko Irakowi w związku z agresją na Kuwejt w sierpniu 1990 roku i zezwolił Stanom Zjednoczonym oraz Wielkiej Brytanii na ulokowanie na swoim terytorium sił powietrznych uczestniczących w latach 1990–91 w wyzwalaniu Kuwejtu spod okupacji wojsk Saddama Husajna. W 1991 roku Bahrajn podpisał porozumienie z USA o współpracy w dziedzinie obrony.Po śmierci emira Isy Ibn Salmana Al-Khalify w 1999 roku, nowym władcą został jego syn Hamad. W 2001 roku przeprowadzono powszechne referendum w wyniku którego zatwierdzono nową konstytucję. Konstytucja ta proklamowała m.in. Bahrajn jako królestwo. Pierwsze wybory do nowego parlamentu odbyły w 2002 roku i zostały zbojkotowane przez islamistyczną opozycję, kolejne odbyły się w 2006 roku.
Ustrój polityczny i prawo
Zgodnie z konstytucją z 2002 roku Bahrajn jest dziedziczną monarchią konstytucyjną, a głową państwa jest król. Władzę wykonawczą sprawuje rząd. Władza ustawodawcza spoczywa w rękach króla i 2-izbowego parlamentu: pochodzącego z powszechnych wyborów Zgromadzenia Narodowego (40 członków o 4-letniej kadencji) i Rady Szury (40 członków mianowanych przez króla).Głównym źródłem prawa jest szar’at - islamskie prawo religijne. Funkcję formalnie nieistniejących partii spełniają tzw. stowarzyszenia polityczne. Tak jak w innych krajach Półwyspu Arabskiego istnieją tradycyjne, konserwatywne normy prawne, ustalone przez islamskie prawo. Widoczne jest to przede wszystkim w przypadku kobiet, które obowiązuje nakaz okrywanie większości powierzchni ciała. Normy religijne obowiązują także cudzoziemców, nawet jeśli oni wyznają inną religię. W Bahrajnie w odróżnieniu od innych krajów, sprzedawany jest alkohol (nie obowiązuje prohibicja). Obywatele polscy, aby wjechać do Bahrajnu muszą posiadać wizę.
Demografia
Główną grupę etniczną w Bahrajnie stanowią Arabowie - 63%, jednak sporą część, bo jedną trzecią stanowią mieszkańcy innych krajów. Są to głównie Azjaci do których należą m.in. Pakistańczycy i mieszkańcy Indii co daje 19% ogółu wszystkich. 8% mieszkańców Bahrajnu stanowią Irańczycy. 10% stanowią obywatele sąsiednich krajów Półwyspu Arabskiego. Niewielką część stanowią także obywatele krajów zachodnich. Imigranci z krajów azjatyckich, to osoby które przybyły do Bahrajnu w celach podjęcia pracy i polepszania swego statusu materialnego, dotyczy to przede wszystkim wszystkich z Pakistanu i Indii. Osoby pochodzące z Europy to głównie specjaliści w dziedzinie budownictwa i inni pracownicy zatrudnieni na wysokich stanowiskach.Bahrajn podobnie jak inne kraje islamskie cechuje się wysokim przyrostem naturalnym, który wynosi około 14‰ rocznie. Kraj cechuje się dużą gęstością zaludnienia, wynikającą z niewielkich rozmiarów kraju i wysokiego poziomu urbanizacji, oraz dużego napływu obywateli innych krajów. Rozmieszczenie ludności jest jednak nierównomierne, a największe skupiska ludzi występują w północnej części wyspy. 90% ludności mieszka w miastach. Analfabetyzm nie jest wysoki i stale zmniejsza się, co jest związane w rozwojem gospodarczym kraju. 86,5% dorosłych potrafi czytać i pisać. Bahrajn cechuje się wysokim wskaźnikiem długości życia, co jest związane z poziome rozwojowym kraju i wyeliminowaniem groźnych chorób jak np. malaria. Średnia długość życia wynosi: ogółem 74,68 lat; mężczyźni 72,18 lat; kobiety 77,25 lat.
 |
| Nieodłącznym elementem krajobrazu Bahrajnu są pustynie i sucholubna roślinność |
 |
| Bahrajn z kosmosu |
Kultura, języki religia
Kultura Bahrajnu pomimo jego dalekiego rozwoju jest wciąż bardzo konserwatywna. Większość mężczyzn nosi długie szaty zwane "thobe", przy czym ci bogatsi mieszkańcy kraju zlecają szycie "thobe" w stylu bardziej zachodnim, z kieszeniami, kołnierzami i mankietami. Mężczyźni noszą "ghutra", bawełniane lub jedwabne chusty, zazwyczaj w kolorze czerwonym lub białym. Kobiety na ubrania zakładają czarną pelerynę i zakrywają twarz, aczkolwiek część kobiet ubiera się w bardziej współczesnym stroju, z uwzględnieniem islamskich norm ubioru.Bahrajńska muzyka wywodzi się z tradycji arabskiej. Jest rozbudowana i zawiera wiele powtórzeń. Tradycyjnie gra się ją na 'oud' (rodzaju lutni) i 'rebabie' (jednostrunowym instrumencie).Najbardziej rozpowszechnionym tańcem ludowym jest 'ardha'. Wykonują go mężczyźni z mieczami, którym akompaniuje bębniarz i śpiewający poeta. Głównymi przejawami artystycznej działalności w Bahrajnie są: recytowanie Koranu, ceremonialne tańce i gawędziarstwo. Bahrajńscy poeci znani są z przekazywania tradycyjnych wartości i eksplorowania nowych tematów.
Islam jest państwową religią Bahrajnu, którą wyznaje każdy mieszkający na wyspie Arab. Imigranci spoza świata arabskiego wyznają inne religie m.in. chrześcijaństwo.Oficjalnym językiem w Bahrajnie jest arabski, przy czym bahrajscy szyici i sunnici posługują się jego odmiennymi dialektami. Inne języki występujące na terenie Bahrajnu to perski, urdu, angielski i malajalam.Oficjalną religią Bahrajnu jest islam, który stanowi 82,31% ogółu. Większość muzułmanów to szyici, jednak władzę w kraju stanowią sunnici.
Do pozostałych religii należą:
- hinduizm - 6,25%
- katolicyzm - 4,05%
- protestantyzm - 3,6%, gł.zielonoświątkowcy
- koptowie - 0,33%
- bahaizm - 0,22%
- judaizm - 0,1%
- buddyzm - 0,07%
- Świadkowie Jehowy - 0,01%
Konstytucja Bahrajnu gwarantuje wolność religijną. Państwo to było pierwszym krajem Zatoki Perskiej, które zezwoliło chrześcijanom na budowę kościołów. W 1939 roku zbudowano pierwszy kościół katolicki pod wezwaniem Najświętszego Serca Pana Jezusa w stolicy tego państwa.
 |
| Kobiety w Bahrajnie |
 |
| Rodowici obywatele Bahrajnu, przywiązują wagę do tradycyjnego stylu ubierania się, tak jak ten widoczny na zdjęciu mężczyzna |
 |
| Islam jest państwową religią Bahrajnu, którą wyznaje każdy mieszkający na wyspie Arab. Imigranci spoza świata arabskiego wyznają inne religie m.in. chrześcijaństwo.
Podział administracyjny
Bahrajn jest podzielony na gubernatorstwa od 3 lipca 2002 r.
|
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz