piątek, 30 marca 2012

Malediwy ☺


Malediwy  – archipelag oraz państwo wyspiarskie o tej samej nazwie, położone na Oceanie Indyjskim, ok. 500 km na południowy zachód od południowego krańca Indii.
W 1965 roku Malediwy uzyskały niepodległość, wcześniej były sułtanatem, najpierw pod protektoratem holenderskim, później brytyjskim. Po trzech latach proklamowano republikę. Malediwy są krajem muzułmańskim. 


Plik:Flag of Maldives.svg 

Geografia 
Archipelag to ok. 1190 wysepek osadzonych na 26 atolach koralowych narosłych na podmorskim łańcuchu wulkanicznym, ciągnącym się przez 820 km z północy na południe i 120 km ze wschodu na zachód, 202 z tych wysepek jest zamieszkanych. Łączna powierzchnia lądowa archipelagu to 298 km², mieszkańców 396 tys. (stan na rok 2009), co daje zagęszczenie 1321 os./km². Na Malediwach występuje klimat równikowy wybitnie wilgotny, i dlatego jego średnia roczna suma opadów atmosferycznych wynosi 2130 mm a średnia roczna temperatura powietrza 27 °C.
Stolica Malediwów – Male, gdzie mieszka trochę ponad 1/4 ludności. Jest jedynym ośrodkiem miejskim w kraju.
Malediwy leżą zaledwie dwa metry ponad powierzchnią poziomu morza i są zagrożone całkowitym zalaniem. Dlatego państwo to od lat zwraca się do największych i najpotężniejszych krajów świata o pomoc w ograniczaniu efektu cieplarnianego. 


Plik:MaldivesMap.png
Mapa Malediwów 
 Podział administracyjny  
Malediwy składają się z 26 naturalnych atoli, które podzielone są na 21 jednostek administracyjnych: 20 atoli administracyjnych i miasto stołeczne Male.
Każdy z atoli administrowany jest przez naczelnika nominowanego przez prezydenta państwa. 


Religia 

Na Malediwach konstytucja wymaga, aby wszyscy obywatele byli muzułmanami sunnitami, co prowadzi do oskarżenia o instytucjonalne prześladowania nie-muzułmanów i byłych muzułmanów, którzy mieszkają w kraju. Na Malediwach samo posiadanie Biblii jest zabronione prawem. W 1998 roku wydalono kilku cudzoziemców podejrzanych o działalność kaznodziejską, a niektórych miejscowych chrześcijan aresztowano. Chrześcijańska działalność misyjna w tym kraju jest zabroniona. Obywatele Malediwów, którzy zostali chrześcijanami tracą obywatelstwo i skazani są na ryzyko tortur. Wydalenie ich z kraju wystąpiło kilka razy w ciągu ostatniej dekady. Chrześcijańska działalność prowadzona jest potajemnie. Spotkania religijne odbywają się w mieszkaniach prywatnych z zachowaniem nadzwyczajnych środków ostrożności. Zabroniony jest wwóz na teren kraju przedmiotów innego obrządku religijnego niż islam. Hinduizm i buddyzm wyznawany jest nieoficjalnie głównie wśród azjatyckich zagranicznych pracowników sektora turystycznego.
Islam: 99,41%
Buddyzm: 0,45%
Chrześcijaństwo: 0,1% 






czwartek, 29 marca 2012

Turcja ☺

Turcja – państwo położone w Azji na półwyspie Azja Mniejsza, a częściowo również w Europie, ze stolicą w Ankarze. Część europejska – Tracja – stanowi 3% powierzchni i oddzielona jest od części azjatyckiej morzem Marmara oraz cieśninami Bosfor i Dardanele. Turcję od północy otacza Morze Czarne, od zachodu Morze Egejskie i morze Marmara, a od południa Morze Śródziemne (nazywane w języku tureckim Morzem Białym). 


Plik:Flag of Turkey.svg 

Ustrój polityczny 
Ustrój polityczny Turcji opiera się na Konstytucji Republiki Turcji z 1982, która głosi, że państwo tureckie jest niepodzielną, laicką, demokratyczną oraz socjalną republiką. Obecna ustawa zasadnicza, narzucona przez wojsko zaraz po zamachu wojskowym w 1980 roku, zapewnia armii rolę strażnika świeckiej, republikańskiej Turcji i przyznaje jej prawo do bezpośredniej interwencji w przypadku zagrożenia status quo. Głową państwa jest prezydent wybierany przez parlament na 7-letnią kadencję. Kobiety w Turcji otrzymały czynne i bierne prawa wyborcze 5 grudnia 1934 roku. W roku 1935 kobiety stanowiły 4,6% posłów w parlamencie.
W referendum 21 października 2007 r. Turcy opowiedzieli się za bezpośrednimi wyborami prezydenta i skróceniem jego kadencji do 5 lat, zmiany poparło ponad 70% głosujących[2], mają wejść w życie w 2014 r. Kolejne referendum, wprowadzające zmiany w konstytucji odnośnie m.in. sił zbrojnych i systemu sądownictwa, odbyło się 12 września 2010, w 30. rocznicę wojskowego zamachu stanu. Także tym razem głosujący zdecydowali o przyjęciu rządowych propozycji (57,8% głosów na tak). 


Geografia

Największe miasta: Stambuł, Ankara, Izmir, Bursa, Adana, Gaziantep, Konya
Najwyższy punkt: Ararat 5165 m n.p.m.
Podział administracyjny: 81 prowincji (iller)
Granice
Turcja graniczy z 8 państwami. Całkowita długość granic wynosi 2627 km z czego na poszczególne kraje przypada:
Armenia – 268 km
Azerbejdżan (Nachiczewan) – 9 km
Bułgaria – 240 km
Gruzja – 252 km
Grecja – 206 km
Iran – 499 km
Irak – 331 km
Syria – 822 km 


Podział administracyjny 
Turcja jest podzielona na 81 prowincji. Każda prowincja dzieli się na podprowincje . Prowincje mają zazwyczaj nazwę miasta, które jest jego stolicą, wyjątek stanowią: Hatay (stolica Antakya), Kocaeli (stolica Izmit) i Sakarya (stolica Adapazarı). 


Demografia 

Narodowości: Turcy ok. 65%, Kurdowie ok. 19%, Tatarzy Krymscy ok. 7%, Arabowie ok. 2%, Azerowie ok. 1%
Wyznania: muzułmanie (gł. sunnici) 99% (statystyki oficjalne nie wyróżniają alewitów i traktują ich jako sunnitów; szacuje się, że alewici stanowią 25-30% populacji Turcji)


Oficjalne liczby są jednak nie do końca prawdziwe, gdyż każdy mieszkaniec Turcji, jeżeli nie deklaruje się jako wyznawca innej religii, automatycznie zaliczany jest do muzułmanów. Nie ma tam czegoś podobnego do wystąpienia z kościoła chrześcijańskiego, toteż ateiści i agnostycy oficjalnie uznawani są za muzułmanów. Wymagana jest po prostu przynależność do jakiejkolwiek religii. Z tego powodu liczba mieszkańców Turcji niewyznających żadnej religii jest nieznana. Regularnie brak również z urzędowych tureckich statystyk Greków, Bułgarów, Albańczyków, Adżarów, Gruzinów i Ormian, którzy stanowią znaczną część mieszkańców. Podobnie statystyki wyznaniowe zupełnie pomijają chrześcijan, a przecież obok Ormian i Greków, żyją tu starochrześcijanie: Asyryjczycy i Syryjczycy oraz Koptowie. Turcja nieoficjalnie, ma najwyższy odsetek osób bezwyznaniowych wśród krajów z dominującą religią muzułmańską. 


Liczba ludności Turcji w latach 1961-2003


Plik:SultanAnmet.TheBlueMosqueIstanbul.JPG
Błękitny Meczet, Stambuł

Religia 

Islam: 99,64%
Prawosławie: 0,21%
Protestantyzm: 0,06%
Katolicyzm: 0,05%
Judaizm: 0,04%
Świadkowie Jehowy: 0,005%



środa, 28 marca 2012

Rosja ☺


Rosja  – państwo rozciągające się od wschodniej Europy poprzez północną część Azji po Ocean Spokojny. Rosja jest największym państwem na świecie pod względem powierzchni, jej terytorium jest większe od Europy, Australii i Antarktydy. Pod względem liczby ludności zajmuje 9. miejsce. Rosja należy do największych gospodarek świata, pod względem PKB zajmuje 7. miejsce na świecie. Państwo rosyjskie dysponuje największymi na świecie zasobami naturalnymi i źródłami energii. Rosja jest członkiem wielu międzynarodowych organizacji, m.in. Rady Bezpieczeństwa ONZ, G8, Wspólnoty Niepodległych Państw, Euroazjatyckiej Wspólnoty Gospodarczej, Szanghajskiej Organizacji Współpracy i odgrywa znaczącą rolę w polityce światowej. W najbliższym czasie spodziewane jest jej członkostwo w Światowej Organizacji Handlu.
Początki państwowości ruskiej sięgają IX wieku. Kultura ruska kształtowała się pod silnym wpływem Słowian południowych i Bizancjum, za których pośrednictwem przyjęto prawosławie. W XII w. Ruś Kijowska uległa rozbiciu na księstwa udzielne. Wydzielone w XIII w. Księstwo Moskiewskie doprowadziło do scalenia większości ziem ruskich i wyzwolenia ich spod panowania tatarskiego (XIII–XV w.). Najazdy tatarskie wywarły silny wpływ na historię Rusi a sami Tatarzy do dziś są największą mniejszością etniczną Rosji. W 1547 roku Iwan IV Groźny przyjął tytuł cara a nazwa państwa została zmieniona na Carstwo Rosyjskie. W latach 862–1598 dynastią panującą byli Rurykowicze, w latach 1613–1917 na tronie zasiadali Romanowowie. Za panowania Piotra Wielkiego doszło do umocnienia pozycji Rosji na arenie międzynarodowej i ustanowienia Imperium Rosyjskiego. W XVI–XIX w. Rosja zyskała ogromne obszary w Europie Wschodniej, Azji Północnej, Środkowej, na Kaukazie oraz przejściowo w Ameryce Północnej. Rewolucje w 1917 r. oraz I wojna światowa położyły kres monarchii. W listopadzie 1917 władzę przejęli bolszewicy, którzy w 1922 ustanowili Związek Radziecki. W ZSRR Rosja (czyli Rosyjska Federacyjna Socjalistyczna Republika Radziecka, w skrócie RFSRR) odgrywała rolę dominującą. Rządy Stalina doprowadziły do przekształcenia ZSRR w potężny ośrodek gospodarczy. Zmiany te kosztowały jednak życie wielu milionów ludzi, którzy padli ofiarą okrutnej polityki. Od lat 70. XX w. ZSRR przeżywał okres stagnacji. Zbyt późne i nieudane reformy Michaiła Gorbaczowa nie powstrzymały rozkładu państwa. W 1991 r. doszło do rozwiązania ZSRR i od tej pory Rosja jest samodzielnym państwem. Istnieje zasadnicza różnica między obecną pozycją Rosji, a czasami zimnej wojny, kiedy ZSRR był jednym z dwóch światowych supermocarstw. 


Plik:Flag of Russia.svg


Pochodzenie nazwy kraju 
Nazwa Rosja pochodzi od greckiej nazwy Rusi Ῥωσσία (Rhōssía). Zatem Rosja znaczy tyle co „Ruś”. Nazwa kraju ewoluowała w następujący sposób: Rus (IX wiek) → Rusija (XV wiek) → Rossija (XVI wiek). O ile etymologia słowa Rosja jest oczywista, o tyle pochodzenie słowa Ruś wzbudza wiele kontrowersji. W historii wywodzono ją od nazwy starożytnego plemienia Roksolanów, od słowa rossieje, co oznacza rozsiane (po ziemi, daleko) i wielu różnych nazw topograficznych. Współcześni językoznawcy wywodzą najczęściej nazwę „Ruś” od ugrofińskiego słowa „Ruotsi”, które oznacza „mieszkańcy wybrzeża”, „brzeżanie”. Finowie do dzisiaj nazywają tak Szwedów, od których słowo to mogli przejąć, gdyż roslag oznacza w staronordyjskim „wybrzeże”. Przez szereg stuleci używano dwóch nazw kraju równolegle. Nazwa Rosja stała się bardziej popularna od Rusi po 1721 r. 

Polityka 

Ustrój polityczny 
Rosja jest państwem federacyjnym o semiprezydenckim (mieszanym) systemie rządów. Od 17 kwietnia 1992 roku używa 2 równorzędnych nazw Rosja i Federacja Rosyjska. Zgodnie z konstytucją, zaaprobowaną w referendum z 12 grudnia 1993 roku, głową państwa jest prezydent. Od 2012 prezydent powinien być wybierany w głosowaniu powszechnym na 6-letnią kadencję (do roku 2012 kadencja ma trwać 4 lata). Prezydent ma szerokie uprawnienia w zakresie władzy ustawodawczej (prawo wydawania dekretów z mocą ustawy) i władzy wykonawczej (jest m.in. gwarantem konstytucji, praw i swobód obywatelskich, naczelnym dowódcą sił zbrojnych oraz arbitrem w sprawach między władzą centralną i regionalną).
Organem władzy ustawodawczej jest dwuizbowy parlament – Zgromadzenie Federalne, składające się z izby wyższej: Rady Federacji oraz izby niższej: Dumy Państwowej. W skład Rady Federacji wchodzi 166 członków (po 2 przedstawicieli z każdego z 83 podmiotów federacji: po 1 reprezentancie delegowanym przez głowę regionu i przez lokalny parlament). Duma Państwowa składa się z 450 deputowanych którzy od 2012 powinni być wybierani na 5-letnią kadencję (do roku 2012 kadencja trwała 4 lata) w wyborach powszechnych (225 mandatów zostaje obsadzonych w okręgu federalnym na podstawie systemu proporcjonalnego z list partyjnych, 225 – w okręgach 1-mandatowych). Organem władzy wykonawczej jest rząd, na którego czele stoi przewodniczący (premier) powoływany przez prezydenta i zatwierdzany przez Dumę (przy braku zgody Dumy prezydent posiada prawo do jej rozwiązania; premiera zatwierdza wówczas nowowybrana Duma). Członków rządu mianuje prezydent na wniosek premiera.
Subiekty Federacji Rosyjskiej mają własne konstytucje i organy władzy ustawodawczej (ordynacja wyborcza jest analogiczna do wyborów do Dumy) oraz wykonawczej (przewodniczący regionu powołuje rząd regionalny). Kandydaturę na przewodniczącego regionu zgłasza prezydent a tę kandydaturę zatwierdza lokalny parlament. Jeżeli żaden z trzech kolejnych kandydatów prezydenta nie otrzyma zgody parlamentu, to prezydent ma prawo do rozwiązania tego parlamentu. Kandydatów zatwierdza wówczas nowowybrany parlament. 
Plik:Dmitry Medvedev 4 June 2008-1.jpg
Dmitrij Miedwiediew, Prezydent Rosji wraz z premierem Władimirem Putinem 


Partie polityczne 
W Rosji istnieje system wielopartyjny. Partie konkurują o miejsca w dwuizbowym parlamencie – 450-osobowej Dumy Państwowej i 166-osobowej Rady Federacji. W wyniku ostatnich wyborów w Dumie znalazły się cztery partie: Jedna Rosja (64,30% głosów), Komunistyczna Partia Federacji Rosyjskiej (11,57% głosów), Liberalno-Demokratyczna Partia Rosji (8,14% głosów) oraz Sprawiedliwa Rosja (7,74% głosów). Tylko te partie przekroczyły próg wyborczy 7% głosujących.
Do obecnie działających pozaparlamentarnych partii politycznych należą: Jabłoko (1,59% głosów w ostatnich wyborach parlamentarnych), Patrioci Rosji oraz Słuszna Sprawa. W Rosji działa także szereg innych organizacji reprezentujących niemal wszystkie idee i opcje społeczno-polityczne współczesnego świata (m.in. Akcja Autonomiczna, Asocjacja Ruchu Anarchistów, Front Narodowo-Patriotyczny „Pamięć”, Inna Rosja, Libertariańska Partia Rosji, Piracka Partia Rosji, Rewolucyjna Partia Robotnicza, Rosja Pracująca, Rosyjski Ruch Socjalistyczny, Rosyjski Socjaldemokratyczny Sojusz Młodzieży, Rosyjski Sojusz Obywatelski, Socjalistyczna Partia Pracujących, Sojusz Socjaldemokratów, Stowarzyszenie Rodziny Romanowów, Towarzystwo Inicjatywnych Obywateli Rosji, Unia Demokratyczna, Wielka Rosja, Wszechrosyjski Front Ludowy, Wszechzwiązkowa Komunistyczna Partia Bolszewików i Zielona Alternatywa).


Prawa i swobody obywatelskie

Poziom przestrzegania praw i swobód w Rosji jest niezwykle trudny do ustalenia ze względu na dość wielkie różnice panujące pomiędzy poszczególnymi regionami kraju jak i silnym upolitycznieniem tematu. Prawa i swobody obywatelskie gwarantuje w Rosji rozdział 2. konstytucji przyjętej w 1993 roku. Rosja jest sygnatariuszem Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka oraz członkiem innych międzynarodowych instytucji zobowiązujących państwo do przestrzegania praw i swobód obywatelskich. Są to m.in.: Europejska Konwencja Praw Człowieka, Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych oraz Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych. Podporządkowanie prawodawstwa wewnętrznego wymienionym instytucjom umożliwia 15. artykuł rozdziału 1. konstytucji rosyjskiej. Pomimo istnienia odpowiednich instrumentów prawnych, Rosja boryka się z zapewnieniem wolności i praw obywatelskich swoim obywatelom. W rankingu The Economist 2006 Rosja zajęła 102 miejsce na 167 ocenionych państw. W rankingu Press Freedom Index 2009 organizacji Reporterzy bez Granic, Rosja jest na 153. miejscu spośród 175 ocenionych państw.
W Rosji związki jednopłciowe nie są uznawane prawnie, ale stosunki homoseksualne nie są karane. Prostytucja jest nielegalna i karana grzywną. Dozwolone jest posiadanie 6 gramów marihuany i 2 gramów haszyszu wyłącznie na własny użytek. Dla posiadania większej ilości trzeba uzyskać specjalne zezwolenie. Sprzedaż alkoholu osobom poniżej 18 roku życia jest zakazana. Aborcja oraz posiadanie broni palnej są legalne. 


Plik:RussiaPressFreedom2006.png
Wolność prasy w różnych regionach Rosji w 2006 roku. Barwa zielona oznacza regiony „wolne”, pomarańczowa „wolne, ale zagrożone” a czerwona oznacza regiony z „brakiem wolności prasy”, dla regionów oznaczonych szarą barwą brak danych



System penitencjarny
Rosyjski Główny Zarząd Wykonania Kar jest drugą co do wielkości (po amerykańskiej) machiną penitencjarną na świecie. W więzieniach przetrzymywanych jest ponad 800 tys. osób. GUIN składa się z 765 obozów, 598 zakładów przemysłowych i 70 gospodarstw rolnych, z roczną produkcją o wartości ponad 525 mln $. System penitencjarny w Rosji zatrudnia 350 tys. osób. 38,2% skazańców to recydywiści a 71,7% z ogółu więźniów odbywa karę za przestępstwa powiązane z narkobiznesem. Ponad 150 tys. więźniów choruje na gruźlicę lub HIV/AIDS. W latach 2003–2004 w rosyjskich więzieniach zmarło ok. 1600 osób.

Geografia
Rosja położona jest na dwóch kontynentach: Europie i Azji. Rozciąga się od Europy Wschodniej przez północno-środkową Azję, aż do Oceanu Spokojnego. Rosja graniczy z Norwegią (196 km), Finlandią (1 313 km), Estonią (290 km), Łotwą (292 km), Białorusią (959 km), Ukrainą (1 576 km), Gruzją (723 km), Azerbejdżanem (284 km), Kazachstanem (6 846 km), Chinami (3 645 km), Mongolią (3 441 km), Koreą Północną (17,5 km) oraz Litwą (227 km) i Polską (210 km) – z dwiema ostatnimi poprzez obwód kaliningradzki. Graniczy także z kilkoma państwami poprzez Morze Bałtyckie, Morze Czarne, Morze Kaspijskie, Morze Ochockie z Japonią oraz poprzez Morze Beringa (Cieśnina Beringa) z USA. Długość granic lądowych wynosi 20 241,5 km, morskich – 37 653 km. Rozciągłość południkowa Rosji wynosi do 4000 km, natomiast rozciągłość równoleżnikowa – do 9000 km. Większa część Rosji należy do półkuli wschodniej, ale półwysep Czukocki oraz część wschodnia wyspy Wrangla należy do półkuli zachodniej (Rosja jest jedynym krajem azjatyckim zachodzącym do półkuli zachodniej).

Podział terytorialny
 
W skład Federacji Rosyjskiej wchodzą 83 równoprawne podmioty:
46 obwodów: amurski, archangielski, astrachański, biełgorodzki, briański, czelabiński, irkucki, iwanowski, jarosławski, kaliningradzki, kałuski, kemerowski, kirowski, kostromski, kurgański, kurski, leningradzki, lipiecki, magadański, moskiewski, murmański, niżegorodzki, nowogrodzki, nowosybirski, omski, orenburski, orłowski, penzeński, pskowski, riazański, rostowski, sachaliński, samarski, saratowski, smoleński, swierdłowski, tambowski, tiumeński, tomski, tulski, twerski, uljanowski, włodzimierski, wołgogradzki, wołogodzki, woroneski
21 republik: Adygeja, Ałtaj, Baszkiria, Buriacja, Chakasja, Czeczenia, Czuwaszja, Dagestan, Inguszetia, Jakucja, Kabardo-Bałkaria, Kałmucja, Karaczajo-Czerkiesja, Karelia, Komi, Mari Eł, Mordwa, Osetia Północna-Alania, Tatarstan, Tuwa, Udmurcja
9 krajów: Ałtajski, Chabarowski, Kamczacki, Krasnodarski, Krasnojarski, Nadmorski, Permski, Stawropolski, Zabajkalski
2 miasta wydzielone: Moskwa, Petersburg
1 obwód autonomiczny: Żydowski
4 okręgi autonomiczne: Chanty-Mansyjski – Jugra, Czukocki, Jamalsko-Nieniecki, Nieniecki 

Plik:Rosja-administracja.png
Mapa podziału administracyjnego Rosji (stan na 01.03.2008)
 


Strefy czasowe 
Nr
strefy
NazwaCzas
moskiewski
UTC
(czas standardowy)
Główne
miasto
1czas Kaliningradu–1+3:00Kaliningrad
2czas moskiewski+4:00Moskwa
3czas Jekaterynburga+2+6:00Jekaterynburg
4czas Omska+3+7:00Omsk
5czas Krasnojarska+4+8:00Krasnojarsk
6czas Irkucka+5+9:00Irkuck
7czas Jakucka+6+10:00Jakuck
8czas Władywostoku+7+11:00Władywostok
9czas Magadanu+8+12:00Magadan
Tylko dwa regiony Rosji są podzielone przez strefy czasowe: obwód sachaliński (zachodnia część ma czas Władywostoku, wschodnia zaś – czas Magadanu) oraz Jakucja (zachodnia część ma czas Jakucka, środkowa – czas Władywostoku, wschodnia – czas Magadanu).
Istniejący podział na strefy czasowe tworzy trzy linie przy przekroczeniu których czas lokalny zmienia się nie na jedną godzinę a na dwie:
granica pomiędzy strefą czasu moskiewskiego a strefą czasu Jekaterynburga,
granica pomiędzy strefą czasu Jekaterynburga a strefą czasu Krasnojarska,
granica pomiędzy strefą czasu Krasnojarska a strefą czasu Jakucka.
To powoduje że w Rosji na północ od równoleżnika 65° istnieje 6 stref czasowych, lecz w części południowej kraju jest 9 tych stref.
Wschodnia część Czukotki leży na półkuli zachodniej formalnie poza linią zmiany daty, ale tę linię przesunięto na wschód do granicy z USA. 

Plik:Map of Russia - Time Zones (September 2011).svg
Strefy czasowe w Rosji:
MSK-1Czas Kaliningradu (UTC+3)
MSKCzas moskiewski (UTC+4)
MSK+2Czas Jekaterynburga (UTC+6)
MSK+3Czas Omska (UTC+7)
MSK+4Czas Krasnojarska (UTC+8)
MSK+5Czas Irkucka (UTC+9)
MSK+6Czas Jakucka (UTC+10)
MSK+7Czas Władywostoku (UTC+11)
MSK+8Czas Magadanu (UTC+12)

Klimat
Klimat przeważnie kontynentalny strefy umiarkowanej i podbiegunowej, na niewielkim obszarze wschodniego wybrzeża klimat monsunowy, a nad Morzem Czarnym klimat podzwrotnikowy typu śródziemnomorskiego. Średnia temperatura lipca od +2 °C na północnym wybrzeżu i +15 °C na wschodzie do +25 °C na południu Niziny Wschodnioeuropejskiej. Średnia temperatura stycznia od +1 °C nad Morzem Czarnym i –6 °C na zachodzie do –20 °C na wschodnim wybrzeżu i poniżej –30 °C w Syberii Wschodniej (w rejonie Ojmiakonu ok. –50 °C). Roczna suma opadów od ponad 600 mm na krańcu zachodnim i wschodnim do około 200 mm na Syberii Środkowej i Wschodniej oraz poniżej 200 mm na Nizinie Nadkaspijskiej. W wysokich górach do 1000 mm. Pokrywa śnieżna utrzymuje się od 1 miesiąca nad Morzem Czarnym do 9 miesięcy na wybrzeżach Morza Arktycznego.
Wraz ze zmniejszeniem się wpływu Oceanu Atlantyckiego maleje ilość opadów atmosferycznych i rośnie roczna amplituda temperatury powietrza. W okolicach Wierchojańska odnotowano największe na Ziemi, wynoszące powyżej 60 °C, roczne amplitudy temperatury powietrza oraz najniższą temperaturę na półkuli północnej –67,8 °C.

Ukształtowanie powierzchni
Europejską część Rosji zajmuje Nizina Wschodnioeuropejska. W jej części północnej dominuje krajobraz polodowcowy. Najwyższymi wzniesieniami niziny są wzgórza Wałdaj, gdzie znajdują się źródła Wołgi – najdłuższej rzeki Europy oraz Dniepru i Dźwiny. Europejską część Rosji od azjatyckiej oddzielają góry Ural. Na wschód od Uralu rozciąga się Nizina Zachodniosyberyjska o powierzchni około 3 mln km², która rzeką Jenisiej przechodzi w Wyżynę Środkowosyberyjską (wraz z górami Putorana) o powierzchni około 3,5 mln km². Na północ od Wyżyny Środkowosyberyjskiej rozciąga się Nizina Północnosyberyjska, natomiast na wschód rozpoczyna się Nizina Środkowojakucka. Na wschód od tej niziny rozpoczynają się wschodniosyberyjskie pasma górskie na które składają się: Góry Wierchojańskie, Góry Czerskiego, Góry Czukockie, Góry Koriackie oraz Góry Środkowe na półwyspie Kamczatka. Na południu Niziny Zachodniosyberyjskiej ku wschodowi rozciągają się południowo-syberyjskie pasma górskie na które składają się: Ałtaj, Sajany, Góry Jabłonowe, Góry Borszczowoczne, Góry Stanowe, Pasmo Stanowe, Góry Ałdańskie, Dżugdżur oraz Sichote Aliń. Najwyższym szczytem Rosji jest Elbrus o wysokości 5642 m n.p.m. znajdujący się w górach Kaukaz.

Wody
Około 70% powierzchni Rosji należy do zlewiska Oceanu Arktycznego, 20% do Oceanu Spokojnego, 8% przypada na obszar bezodpływowy Wołgi (zlewisko Morza Kaspijskiego), pozostałe 2% na zlewisko mórz Oceanu Atlantyckiego.
Łącznie w Rosji jest 2 562 489 wielkich i małych rzek o długości łącznej 8 373 606 km, w tym 120 tys. rzek o długości ponad 10 km i długości łącznej 2,3 mln km. Najdłuższymi rzekami Rosji są: Lena (4400 km), Ob (4338 km), Irtysz (dopływ rzeki Ob, 4248 km, 2010 km w Rosji), Jenisej (4102 km), Wołga (3690 km), Dolna Tunguzka (dopływ rzeki Jenisej, 2989 km), Amur (2824 km), Wiluj (dopływ rzeki Lena, 2650 km), Oleniok (2292 km), Ałdan (dopływ rzeki Lena, 2273 km), Dniepr (2200 km, 485 km w Rosji), Kołyma (2129 km) i Don (1950 km). Wołga jest najdłuższą rzeką europejskiej części Rosji, a zarazem całej Europy.
W Rosji jest ok. 2 mln jezior. Liczne małe jeziora występują też w strefie tundry (np. w dolinie Indygirki i Kołymy), a na Nizinie Nadkaspijskiej znajdują się jeziora słone, będące pozostałością po większym zasięgu Morza Kaspijskiego. W górach leżą jeziora śródgórskie, do których zalicza się m.in. Bajkał.
Największym jeziorem Rosji (i Świata) jest Morze Kaspijskie. W Rosji znajduje się też najgłębsze jezioro na świecie – Bajkał (około 1/5 światowych zasobów wody słodkiej). Ma on głębokość 1642 m, natomiast dno jeziora jest 1186,5 metrów pod poziomem morza, co tworzy największą na świecie kryptodepresję.
Ok. 60 tys. km² zajmują w Rosji lodowce, głównie w Arktyce i na Kaukazie (1800 km²). Prawie 2 mln km² to bagna (najwięcej na Nizinie Zachodniosyberyjskiej). W Rosji jest dużo sztucznych zbiorników wodnych, tworzących często systemy kaskad, m.in. na Wołdze (Rybiński 4580 km², Niżnonowogrodzki 1590 km², Samarski 6450 km², Wołgogradzki 3117 km²), na Angarze (Bracki 5470 km²), na Donie (Cymlański 2700 km²), na Jeniseju (Krasnojarski 2000 km²) i na Kamie (Kamski 1915 km²). 


Plik:Russland topo.png
Topografia Rosji
  

Plik:Berg Belucha.jpg
Złote Góry Ałtaju
 

Plik:Shiveluch - 10 July 2007 - iss015e16913 edit.jpg
Wulkany na Kamczatce

Plik:Olchon Shaman Rock.jpg
Jezioro Bajkał


Pakistan ☺


Pakistan, Islamska Republika Pakistanu   – państwo w południowej części Azji, położone nad Morzem Arabskim, ze stolicą w Islamabadzie.
Skład narodowościowy: Pendżabczycy (48%), Sindhowie, Beludżowie, Pasztuni, uchodźcy z Afganistanu. 


Plik:Flag of Pakistan.svg 

Geografia 
Większe miasta: Karaczi, Lahaur, Faisalabad, Rawalpindi, Peszawar, Kweta, Multan, Bahawalpur, Sakkhar, Hajdarabad
Długość granic wynosi 6 774 km w tym z:
Indiami 2 912 km
Afganistanem 2 430 km
Iranem 909 km
Chińską Republiką Ludową 523 km
wybrzeże morskie 1 046 km
Najwyższy punkt: K2 8 611 m n.p.m., najniższy punkt Ocean Indyjski 0 m
Podział administracyjny: 4 prowincje, 1 terytorium stołeczne i 1 terytorium plemienne. Pakistan rości pretensje do terytorium Dżammu i Kaszmir – spornego z Indiami; spór o ten obszar od lat 50. XX wieku stanowi zarzewie poważnego konfliktu międzypaństwowego. Z powodu tych roszczeń statystyka pakistańska podaje większy obszar państwa – 896 145 km².
Główne rzeki Pakistanu to:
Indus
Satledź 
Plik:Pk-map-pl.png
Mapa Pakistanu


Religia

Islam: 96,08%
Chrześcijaństwo: 2,29% (Protestantyzm: 1,59%, Katolicyzm: 0,7%)
Hinduizm: 1,5%
Bahaizm: 0,06%
W Pakistanie istnieje "Ustawa o bluźnierstwie" - dokument, który ma na celu zachowanie szacunku dla Allaha, Mahometa i Koranu. 


Podział administracyjny

Pakistan dzieli się na:
Prowincje:
Beludżystan
Chajber Pachtunchwa
Pendżab
Sindh
Terytoria:
Stołeczne Terytorium Islamabadu
Terytoria Plemienne Administrowane Federalnie
Pakistański obszar Kaszmiru dzieli się na:
Azad Dżammu i Kaszmir
Gilgit-Baltistan


Historia

Pakistan odłączył się od brytyjskich Indii w 1947. Pomysł utworzenia państwa o takiej nazwie przypisuje się Choudrze Rahmatowi Alemu, który utworzył ją od pierwszych liter nazw prowincji: Pendżab, Afgan, Kaszmir i Sind oraz końcówki nazwy Beludżystan. Drugim wytłumaczeniem tej nazwy jest jej zakorzenienie lingwistyczne w języku urdu, w którym słowo pakistan oznacza "kraj czystości".
Gdy Brytyjczycy zorganizowali na przełomie 1945 i 1946 wybory do władz ustawodawczych, Liga Muzułmańska zdobyła większość w rządach Bengalu i Sindu, zaś w Pendżabie utworzyła rząd koalicyjny. Tym samym roszczenia muzułmanów do stworzenia państwa islamskiego stały się uzasadnione. W 1947 ostatni wicekról Indii, lord Louis Mountbatten, opracował plan, na podstawie którego kolonia brytyjska podzielona została na dwa suwerenne państwa: Indie i Pakistan, który otrzymał następujące prowincje: Bengal, Pendżab, Sind, Beludżystan oraz Północno-Zachodnią Prowincję Graniczną.
14 sierpnia 1947 Pakistan uzyskał niepodległość (do 1956 jako dominium brytyjskie z generalnym gubernatorem reprezentującym brytyjskiego monarchę; w 1956 proklamowano republikę), jednak kwestią sporną między tym krajem a Indiami zostały trzy księstwa: Dżanagadh, Hajdarabad oraz Kaszmir. Zostawiono im czas na przeprowadzenie plebiscytu, lecz władcy tych małych księstewek, licząc na uzyskanie znacznej autonomii, zwlekali z przeprowadzeniem referendum. W Dżanagadh oraz w Hajdarabadzie władcy byli muzułmanami, zaś cała ludność była hinduska, toteż po upływie czasu przeznaczonego na plebiscyt Indie wkroczyły do tych księstw ze swoimi wojskami, co zostało oprotestowane przez Pakistan na arenie międzynarodowej. W Kaszmirze sytuacja była odwrotna, ludność była głównie muzułmańska, zaś sfery rządzące były religii hinduskiej. Hari Singh, maharadża rządzący w Kaszmirze, nie chciał przyłączać się do żadnego z państw: w Indiach jego władza zostałaby znacznie uszczuplona, zaś w Pakistanie mogłoby dojść do zamieszek na tle religijnym.
Jesienią 1947 wybuchała rewolta o podłożu religijnym, do Kaszmiru wkroczyły pathańskie plemiona z Pakistanu, więc maharadża Singh zmuszony był poprosić o pomoc Indie. 26 października podpisał on akt wstąpienia Kaszmiru do Indii. Pakistan nie uznał faktu przyłączenia się Kaszmiru do Indii. Muhammad Ali Jinnah, przywódca Pakistanu zwrócił się z prośbą do lorda Mountbattena o mediację. Louis Mountbatten poprosił Singha o przeprowadzenie plebiscytu wśród ludności, jednak maharadża tę prośbę odrzucił. W ten sposób zaczął się konflikt indyjsko-pakistański, trwający do dziś.
W 1966 stolica została przeniesiona z Karaczi do Islamabadu.
26 marca 1971 Pakistan Wschodni odłączył się tworząc niepodległy Bangladesz. W latach 1971-1977 premierem Pakistanu był Zulfikar Ali Bhutto, jednak w wyniku zamachu wojskowego został odsunięty od władzy, uwięziony, skazany na śmierć i stracony. Przez pewien czas premierem była córka Bhutto – Benazir Bhutto, ale także ona została oskarżona o nadużycia i odsunięta od władzy przez swojego następcę. W 1998 roku opuściła Pakistan i udała się na emigrację do Dubaju. W 2004 doszło do wybuchu konfliktu w północnych regionach kraju, gdzie armia zmagała się z talibami. Prezydent Pervez Musharraf objął władzę po bezkrwawym zamachu stanu w grudniu 1999. Benazir Bhutto do kraju powróciła po 9 latach, w październiku 2007, w związku z przygotowywaniem Pakistańskiej Partii Ludowej do wyborów parlamentarnych. 27 grudnia 2007 w Rawalpindi podczas wiecu kończącego kampanię wyborczą została zastrzelona przez zamachowca samobójcę, który następnie wysadził się w powietrze zabijając kilkanaście osób.
Wybory parlamentarne odbyły się 18 lutego 2008 w trakcie kryzysu politycznego, wywołanego śmiercią Benazir Bhutto. Najwięcej głosów zdobyły Pakistańska Partia Ludowa i Pakistańska Liga Muzułmańska Nawaz (PML- N), której liderem jest Nawaz Sharif, wyraźnie wyprzedzając dotychczas rządzącą Pakistańską Ligą Muzułmańską (PML-Q) wspierającą Perveza Musharrafa. 18 sierpnia 2008 Pervez Musharraf zrezygnował z pełnienia funkcji prezydenta Pakistanu. 6 września 2008 Asif Ali Zardari, wdowiec po Benazir Bhutto, został wybrany trzynastym prezydentem głosami większości pakistańskiego Kolegium Elekcyjnego.







wtorek, 27 marca 2012

Korea Północna ☺


Korea Północna  – komunistyczne państwo totalitarne w Azji Wschodniej, powstałe w północnej części Półwyspu Koreańskiego po II wojnie światowej, na terenach zajętych przez Armię Czerwoną. Oficjalnie, według konstytucji, Korea Północna jest republiką socjalistyczną.
Korea Północna jest państwem o ustroju jednopartyjnym, rządzonym przez Demokratyczny Front na rzecz Zjednoczenia Ojczyzny z Partią Pracy Korei na czele. Totalitarna władza w Korei Północnej sprawowana jest w oparciu o stworzone przez Kim Ir Sena idee dżucze, zakładające niezależność państwa w budowie socjalizmu. Formalnie idee dżucze stały się państwową ideologią KRLD po wpisaniu ich do konstytucji w 1972 roku, jednak po raz pierwszy zostały wyłożone przez Kim Ir Sena już pod koniec roku 1955. Zmarłemu w 1994 roku Kim Ir Senowi nadano tytuł Wiecznego Prezydenta. Protokolarne funkcje głowy państwa pełni Kim Yong Nam, przewodniczący parlamentu. Syn Kim Ir Sena, Kim Dzong Il pełnił do swej śmierci - 17 grudnia 2011 - rolę faktycznego przywódcy kraju, zajmując stanowisko sekretarza generalnego Partii Pracy Korei. Jako przewodniczący Komisji Obrony Narodowej KRLD był także zwierzchnikiem Koreańskiej Armii Ludowej, czyli sił zbrojnych Korei Północnej.
Biorąc pod uwagę odsetek obywateli w czynnej służbie wojskowej, Korea Północna jest najbardziej zmilitaryzowanym państwem świata. KRLD prowadzi również badania nad rozwojem broni atomowej i program eksploracji kosmosu.
Kim Ir Sen i Kim Dzong Il za pomocą państwowej propagandy rozwinęli wokół siebie kult jednostki. Zasięg totalitarnej władzy i związany z nią rozbudowany aparat represji powoduje, że zdaniem obrońców praw człowieka sytuacja obywateli pod względem przestrzegania podstawowych praw jednostki należy w Korei Północnej do najgorszych na świecie.
Stolicą Korei Północnej i największym miastem jest Pjongjang. W Chinach oraz w samej Korei Północnej kraj zwany jest Pukchosŏn . Puk-han  to nazwa popularna wśród mieszkańców Korei Południowej. Korea Północna graniczy z Rosją na północnym wschodzie, Chinami na północy i Republiką Korei (Koreą Południową) na południu. Kraj jest górzysty, poprzecinany dużymi dolinami. Do głównych rzek należą Tumen oraz Yalu Jiang, które swój początek biorą w chińskiej Mandżurii.
Okupacja Korei przez Japonię zakończyła się w 1945 roku wraz z kapitulacją japońskiej armii po przegranej w II wojnie światowej. Od tego momentu terytorium Korei na północ od 38. równoleżnika zajmował Związek Radziecki, a tereny na południu USA. Kraje te nie potrafiły dojść do porozumienia w sprawie przyszłości Korei. W 1948 roku przyczyniło się to do powstania oddzielnych rządów na północy i południu, uważających się za prawowite władze całego półwyspu. Tym samym historia Korei Północnej rozpoczęła się 9 września 1948 roku, wraz z ogłoszeniem niepodległości.
Rosnące napięcie pomiędzy rządami doprowadziło do wybuchu wojny. 25 czerwca 1950 roku Koreańska Armia Ludowa przekroczyła 38. równoleżnik i zaatakowała Koreę Południową. Wojna trwała do 27 lipca 1953 roku, kiedy podpisano rozejm i ustanowiono strefę  zdemilitaryzowaną, oddzielającą oba kraje.  


Plik:Flag of North Korea.svg 

Geografia 
Korea Północna zajmuje północną część Półwyspu Koreańskiego o powierzchni 120 540 km². Od zachodniej strony jej granicę wyznacza Morze Zachodniokoreańskie (znane lepiej jako Morze Żółte) i Zatoka Zachodniokoreańska, od wschodu – Morze Wschodniokoreańskie (Morze Japońskie). Rzeki Amnok (inaczej Yalu; najdłuższa rzeka Korei, długość 790 km) oraz Tumen (dł. 521 km) wytyczają granicę KRLD z Chinami. Najwyższy punkt Korei Północnej stanowi góra Pektu (2744 m n.p.m.)Na północnowschodnim krańcu państwa przebiega granica z Rosją. Strefę buforową między obiema Koreami stanowi Koreańska Strefa Zdemilitaryzowana (dł. 238 km).
Największym miastem Korei Północnej i stolicą tego państwa jest Pjongjang (3 255 388 mieszkańców, 2008). Inne duże miasta to Kaesŏng (308 tys., 2008) tuż przy granicy z Koreą Południową, Sinŭiju (285 tys., 2009) w północno-zachodniej części kraju, przy granicy z Chinami, Wŏnsan (329 tys., 2005) i Hamhŭng (581 tys., 2008) na wschodzie, oraz Ch'ŏngjin (329 tys., 2008) na północnym wschodzie. 


Plik:Korea north map.png
Mapa Korei Płn.

Topografia 
Europejscy odkrywcy, którzy docierali niegdyś na Półwysep Koreański, określali ukształtowanie geograficzne terytorium Korei jako "morze z huraganami". Aż 80% terenu Korei stanowią góry i wyżyny, przedzielone głębokimi i wąskimi dolinami. Wszystkie szczyty Półwyspu Koreańskiego, osiągające 2000 m n.p.m., znajdują się na terytorium Korei Północnej.
Nadmorskie równiny są szerokie na zachodzie i nieciągłe nad wschodnim wybrzeżem. Zdecydowana większość ludności KRLD żyje właśnie na równinach i nielicznych terenach nizinnych.


Jezioro Ch'ŏnji (Rajskie jezioro) w kraterze wulkanicznej góry Pektu, najwyższego szczytu Półwyspu Koreańskiego i Mandżurii
Najwyższy punkt Korei Północnej stanowi góra Pektu (2744 m n.p.m.).Jest to szczyt pochodzenia wulkanicznego, położony przy granicy z Chinami. Składa się z płaskowyżów położonych na wysokości od 1400 do 2000 m n.p.m. Pasmo gór dzielące północno-wschodnie prowincje Hamgyong Północny i Południowy również obfituje w szczyty o podobnej wysokości, z których najwyższy jest wierzchołek Gwanmo-bong (1756 m n.p.m.).
Inne duże pasma górskie Korei Północnej to łańcuch Rangrim w północno-środkowej części KRLD (najwyższy szczyt: Wagal-bong, 2260 m n.p.m.) i góry Kangnam wzdłuż granicy chińsko-koreańskiej. Góry Kŭmgang, znane lepiej jako Góry Diamentowe w paśmie gór Taebaek, są znane z przepięknych krajobrazów, które podziwiać mogą nielicznie przybywający do KRLD turyści.
W przeciwieństwie do sąsiadów (zwłaszcza z Japonii i północnych Chin), Koreańczykom nie zagrażają trzęsienia ziemi, które Półwysep Koreański nawiedzają rzadko. 


Plik:North Korea Topography.png
Topografia Korei Płn.

Podział administracyjny 

Od 2005 roku w Korei Północnej są dwa miasta bezpośrednio administrowane przez rząd , trzy regiony specjalne oraz dziewięć prowincji.
Miasta administrowane centralnie
-Pjongjang 
-Rasŏn 
-Regiony specjalne
-Obszar Przemysłowy Kaesŏng 
-Turystyczny Region Kŭmgangsan 
-Specjalny Region Administracyjny Sinŭiju 
Prowincje
-Chagang 
-Hamgyŏng Północny 
-Hamgyŏng Południowy 
-Hwanghae Północne 
-Hwanghae Południowe 
-Kangwŏn 
-P'yŏngan Północny 
-P'yŏngan Południowy 
-Ryanggang  


Plik:PaektuDPRK.jpg
Jezioro Ch'ŏnji (Rajskie jezioro) w kraterze wulkanicznej góry Pektu, najwyższego szczytu Półwyspu Koreańskiego i Mandżurii

Religia 
Konstytucja KRLD w rozdziale V, artykule 68. zakłada wolność wyznania. Jednak dalej, w tym samym artykule czytamy, że "religia nie może stać się pretekstem do wprowadzenia obcych sił na teren kraju, a także do działań wymierzonych w państwo lub porządek społeczny".
De facto, biorąc pod uwagę przyjęte przez zachodnich religioznawców kryteria uznania za osobę wierzącą, większość obywateli Korei Północnej to ateiści. Jednak ze społecznego i kulturowego punktu widzenia jest inaczej, bo wpływy tradycyjnych religii i wierzeń Wschodu, takich jak buddyzm i konfucjanizm, do dziś są w Korei Północnej znaczne. Na terenie KRLD znajduje się wiele zabytków i ośrodków zarówno buddyjskich, jak i konfucjańskich. Istnieje tu także społeczność chrześcijańska oraz tradycyjna Chondogyo ("Niebiańska Droga").
Stolica kraju, Pjongjang, przed wojną koreańską była centrum działalności chrześcijańskich misjonarzy w tej części świata, zyskując nawet przydomek "Jerozolimy Wschodu". Po zakończeniu japońskiej okupacji Korei w 1945 roku nowe władze północnej części Półwyspu Koreańskiego rozpoczęły represje duchownych i wyznawców chrześcijaństwa.
Władze brutalnie rozprawiły się z wierzącymi, wyrzucając z kraju lub likwidując wszystkich księży i niszcząc wszystkie świątynie zarządzane przez duchownych niezależnych od komunistycznych władz. Szacuje się, że łącznie, od końca lat 40. XX wieku, poniosło śmierć lub porwanych zostało 166 duchownych lub wyznawców chrześcijaństwa. Ofiarą prześladowań padł między innymi biskup Pjongjangu, Francis Hong Yong-ho. Tuż po wyborze na biskupa stołecznej diecezji KRLD w marcu 1962 roku, słuch o nim zaginął.

Płaskorzeźba z wizerunkiem Buddy w górach Kŭmgang na terenie Korei Północnej
Według pochodzących z 2007 roku danych brytyjskiej organizacji Religious Intelligence oraz danych Kościoła Zielonoświątkowego, statystyka dotycząca ateistów i wyznawców różnych religii w Korei Północnej wygląda następująco:
Ateizm:  15 460 000 osób (64,31% całej populacji – większość stanowią zwolennicy państwowej filozofii Dżucze)
Szamanizm, religie tradycyjne: 3 846 000 (16%)
Chundogyo: 3 245 000 (13,5%)
Buddyzm: 1 082 000 (4,5%)
Chrześcijaństwo: 405 000 (1,69%), w tym:
Protestantyzm: 225 000 (0,94%)
 Osobny artykuł: Czeondoizm.
Kościół zielonoświątkowy: 140 000 (0,58%)
Katolicyzm: 40 000 (0,17%)
 
Sytuacja buddystów w Korei Północnej jest lepsza niż innych grup wyznaniowych, na przykład chrześcijan, którzy są prześladowani. Ze względów na wpływ buddyzmu na tradycję i kulturę Korei, wyznawcy tej religii otrzymują na swoją działalność niewielkie, choć znaczące dla nich fundusze od państwa.
Zdaniem organizacji Human Rights Watch, tak naprawdę w Korei Północnej nie istnieje wolność wyznania. Wspierane przez państwo świątynie i pojedyncze, nieliczne grupy wyznawców różnych religii prawdopodobnie mają stwarzać pozory tolerancji religijnej na użytek zewnętrzny. Według oficjalnych, rządowych statystyk, w Korei Północnej mieszka dziesięć tysięcy protestantów i zaledwie cztery tysiące katolików. Istniejące świątynie (w tym cztery kościoły) są pokazywane przybywającym do Korei Północnej zagranicznym turystom jako dowód rzekomo pełnej swobody religijnej.
Zbierająca informacje o prześladowaniach chrześcijan na całym świecie organizacja Open Doors podaje, że w Korei Północnej chrześcijanie są szykanowani jak nigdzie indziej na świecie.  

Plik:Myogilsang-naegeumgang.jpg  
Płaskorzeźba z wizerunkiem Buddy w górach Kŭmgang na terenie Korei Północnej


Prawa człowieka  

W latach 50-tych wszyscy obywatele Korei Północnej zostali sklasyfikowani według swojego pochodzenia jako "przyjaźni", "neutralni" i "wrodzy". Spośród osób zakwalifikowanych jako "wrogie" 2,5 tys. zostało bezzwłocznie straconych, zaś 70 tys. trafiło do obozów pracy. W późniejszych latach klasyfikacja ta została rozszerzona na pięćdziesiąt jeden podkategorii. Zakwalifikowanie do określonej klasy społecznej wynika m.in. z pochodzenia rodziców. Od klasyfikacji zależy pozwolenie na małżeństwo, rodzaj wybieranego zawodu i forma kary w przypadku wykroczeń. Partia rządząca jest strukturą praktycznie zamkniętą, nowi członkowie spoza klasy uprzywilejowanej są przyjmowani tylko w wyjątkowych przypadkach . Od początku istnienia reżimu powszechne są prześladowania religijne. Według organizacji Open Doors 25% koreańskich chrześcijan zostało umieszczonych w obozach pracy, pozostali zaś muszą ukrywać się ze swoim wyznaniem i są powszechnie dyskryminowani.
Liczne organizacje zajmujące się obroną praw człowieka, w tym tak znane jak Amnesty International czy Human Rights Watch, wymieniają Koreę Północną jako jeden z krajów, które nie przestrzegają praw człowieka i w których sytuacja obywateli pod tym względem jest najgorsza.
Uciekinierzy z Korei Północnej mówią o istnieniu obozów pracy i obozów koncentracyjnych, w których przebywać ma od 150 do 200 tysięcy obywateli (ok. 0,85% ogółu ludności). Według ich relacji więźniowie tych obozów poddawani są torturom i eksperymentom medycznym (w tym na kobietach przeprowadza się przymusowe aborcje), zmusza się ich także do ciężkiej pracy ponad siły. Powszechny jest głód. Ponadto według doniesień uciekinierów, w placówkach tych dokonuje się morderstw i gwałtów. Do tego typu obozów trafiają głównie osoby skazane za domniemane przestępstwa polityczne. W ramach odpowiedzialności zbiorowej do obozów zsyłane są całe rodziny. Nie wolno im zawierać małżeństw, są pozbawieni kontaktu ze światem zewnętrznym, a o jedzenie muszą zadbać sami – żywią się tym, co im samym uda się wyhodować.
Aparat represji uległ liberalizacji pod koniec lat 90. gdy okazało się, że Korea Północna ma bardzo niski przyrost naturalny. Liczne wyroki śmierci władze zaczęły zamieniać na mniej dotkliwe kary. W całym kraju, nie tylko wśród pracowników wymiaru sprawiedliwości, rozkwitła korupcja. Dzięki temu nielegalne oglądanie południowokoreańskich filmów, słuchanie pochodzącej stamtąd muzyki, a nawet radia z Korei Południowej to zjawiska, na które władze niekiedy przymykają oko.
Siły specjalne Korei Północnej wciąż dokonują morderstw politycznych poza granicami kraju skierowanych zwłaszcza przeciwko uciekinierom oraz aktywistom nagłaśniającym problem łamania praw człowieka.
Prostytucja w Korei Północnej jest kontrolowana przez tamtejszy rząd – młode dziewice, po wezwaniu do kippŭmjo muszą świadczyć usługi seksualne dygnitarzom państwowym.